Lees verslag VI Verborgen Gebreken Renate Dorrestein

Leesverslag VI 

Renate Dorrestein, Verborgen Gebreken

Amsterdam, 2014, 23e druk (eerste druk 1996)

249 bladzijden

Genre: Psychologische Roman

Samenvatting: 

Het botert niet zo tussen Chris (10 jaar) en haar moeder. Wat ze ook doet, het is nooit goed. Als het gezin op vakantie is in Schotland doet Chris iets waar ze zeker voor op haar donder zal krijgen. Om haar straf te ontlopen, verstopt ze zich samen met haar broertje Tommie (4) tijdens de overtocht naar het eiland Mull in de auto van de zeventigjarige Agnes.

Agnes beseft heel goed dat ze de kinderen meteen naar hun ouders terug zou moeten brengen, maar zij heeft zo haar eigen redenen om zich over hen te ontfermen. Tijdens de paar dagen die Agnes en de kinderen doorbrengen in Port na Bà, het huis dat Agnes' broer Robert ooit voor de familie kocht, ontdekken Chris en Agnes steeds meer over elkaar. Ondertussen raakt Agnes in toenemende mate in de greep van het haar verleden en doet zij ontluisterende ontdekkingen. Chris is vooral boos - boos op haar moeder, haar broer, de wereld en zichzelf. Ondanks Chris' onmogelijke gedrag en scheldpartijen is Agnes vastbesloten Chris niet in de steek te laten. Chris op haar beurt ziet in Agnes een lotgenote, iemand die net als zijzelf slachtoffer is van de omstandigheden en die beschermd moet worden. Uiteindelijk hebben de goede bedoelingen van Chris en Agnes catastrofale gevolgen. 

Bron :http://www.lezenvoordelijst.nl/zoek-een-boek/nederlands-15-tm-19-jaar/v/verborgen-gebreken/

Verwerkingsopdracht:

Een dag uit het dagboek van een van de Personen: 

Lief Dagboek,

Eigenlijk vind ik je helemaal niet lief, je bent immers maar een boek. Je geeft me ook nooit antwoord op de vragen die ik je stel, terwijl je inmiddels al heel veel over me weet. Bovendien vind ik schrijven in een dagboek stom, want dat is iets wat echte meisjes doen, je weet wel, van die meisjes die dol zijn op roze en op Barbies. 

zo’n meisje zou mijn moeder gewenst hebben te krijgen, een meisje dat Christine heette. Eentje die met Barbies speelde en er dolblij mee zou zijn wanneer zij de nieuwste barbiepop voor haar verjaardag zou krijgen. Ik verafschuw Barbies. Weet je nog, die ene keer? Toen ik het haar van mijn Barbie afgeknipt had en haar opgehangen had aan een strop? Mama, of, wat zeg ik nu? Sonja, bedoel ik natuurlijk, had haar opgeruimd en bedekt met een heleboel lage Barbie kleding. Ze kon het vast niet aanzien, haar dochter was veranderd in een monster. Ja, wat zal die Sonja me missen… Haar Christine is ze toch al kwijt, mijn naam is Chris, dat klinkt veel stoerder. Ik ben Chris en ik wil een paard. Jaap en Sonja gaven me mijn ‘ros’, een fiets. Ik kon hem Mr. Ed noemen. Dat deed ik dan ook, het is tenminste iets, toch?

Genoeg over die vervelende mensen. Ik schrijf je omdat ik iets kwijt moet en jij de enige bent die niet tegen me begint te schreeuwen. Ik heb vandaag iets heel erg stoms gedaan. Iets totaal wat totaal gestoord is en tegelijkertijd heel briljant. 

Ik was mezelf niet, de wurm beet in mijn darmen en ik voelde de olifant opnieuw op mijn schouders drukken. Waldo zei nog: ‘ Go do it to them before they do it to you!’ voordat hij naar Skye zou vertrekken. We stonden op de kade en er knapte iets in mij. Ik voelde me weer een engel met een tweesnijdend zwaard, de engel van de gerechtigheid. Ik voelde het schuldgevoel dat hij altijd alles voor mij moest doen, je weet wel, doordat wij ooit dat contract getekend hebben. 

Hij dacht dat ik hem opnieuw ging omhelzen, maar mijn handen troffen hem op zijn borst. Hij vloog achterover en bleef stil liggen. 

Ik greep Tommie bijdehand en probeerde te vluchten, maar Sonja en Jaap hadden ons al gevonden. Zij wisten niet wat ik gedaan had. We gingen de veerboot op en de enige uitweg die ik zag, was ontsnappen door in een andere auto te gaan zitten.

Uiteindelijk zaten Tommie en ik achterin de auto van een oudere mevrouw, Agnes. Zij was enorm verbaasd, maar nam ons toch mee. Ze sprak Nederlands gelukkig. Agnes nam ons mee naar een groot huis aan de kust, genaamd Port ná Ba. Later vertelde ze ons dat ze het huis samen met al haar broers gebouwd had. Agnes had een heel gek oog, dat staarde ons maar aan. Het was zo vreemd! Ik ben er wel achter gekomen hoe dat kwam hoor, ik weet namelijk graag alles. Agnes was haar oog verloren toen ze klein was en nu had ze een glazen oog. 

Ondanks dat Agnes een beetje vreemd was, was ze wel heel lief voor ons. Misschien heb ik haar een beetje te hard aangepakt. Als ik er nu zo over nadenk, is het heel bijzonder dat zij zo vriendelijk voor ons is geweest. Ze vond het zelfs niet erg dat Tommie overal overheen plaste. Agnes was een leuk mens, dit merkte ik zeker toen we mevrouw-jansen-gaat-naar-de-markt speelden. Dat was een onwijs gaaf spel. 

Ik mis Agnes. 

Nou, nu ben ik het weer zat om te schrijven, de rest van het verhaal blijft mijn kleine, grote geheim.

Chris

Leesverslag V Hersenschimmen - Bernlef

Hersenschimmen- Bernlef

Auteur: Bernlef

Titel: Hersenschimmen

Plaats en jaar van uitgave: Querido’s uitgeverij, Amsterdam/Antwerpen, 2016 ( 59^e druk)

Eerste druk: 1984

Aantal Pagina’s: 176

Genre: psychologische roman

Motto: A touching dream to which we are lulled, but wake from separately. –Philip Larkin

Samenvatting:

Maarten Klein is 71 jaar oud, hij en zijn vrouw Vera wonen samen in Gloucester, vlak bij Boston. Van origine zijn ze Nederlands. Maarten begint van de ene op de andere dag te dementeren. Zijn tijdsbesef verdwijnt als eerste, later denkt hij naar zijn werk te moeten, terwijl hij al jaren gepensioneerd is. Zijn herkenningsvermogen neemt steeds meer af en zijn vrouw kan het niet meer aan. Er komt hulp in huis en ondertussen verdwijnt Maarten steeds verder in zijn eigen wereld van losse flarden, zijn leven is geen eenheid meer en alles loopt door elkaar. Hij holt achteruit.

Recensie Bernlef Hersenschimmen

Hersenschimmen is geschreven door J. Bernlef, het is in 1984 uitgegeven. Hendrik Jan Marsman is geboren op 14 januari 1937 in Sint Pancras (Noord west Nederland). Hij is beter bekend onder zijn pseudoniem J. Bernlef. In zijn leven heeft hij onder verschillende pseudoniemen werk gepubliceerd, dit waren romans, verhalenbundels, gedichtenbundels en vertalingen. Zijn debuutboeken waren Kokkels en Stenen Spoelen, beiden uitgegeven in 1960. Deze bestaan uit gedichten (Kokkels) en verhalen (Stenen Spoelen) die hij instuurde voor de Reina Prinsen Geerligsprijs.

Vanaf de jaren zestig begon hij ook met het vertalen van Zweedse gedichten. Ook schreef hij recensies voor verschillende kranten en begon hij samen met G. Brands en K. Schippers het tijdschrift Barbarber. Hij had veel belangstelling voor Jazz en dit kwam vaak terug in zijn gedichten. Het werk van Bernlef is erg vaak bekroond met prijzen. In 2008 schreef hij het boekenweek geschenk. Vlak voor zijn dood op 29 oktober 2012 in Amsterdam, kwam zijn laatste boek uit.

Het boek Hersenschimmen schreef hij in 1984 en betekende zijn doorbraak naar een breder publiek. Inmiddels zijn er van de Nederlandse versie bijna een miljoen exemplaren verkocht en is het boek gepubliceerd in 10 andere talen. In 1988 werd het verhaal verfilmd.

Het verhaal is een psychologische roman, met dementie in de hoofdrol, maar dat is niet alles. Het is ook een liefdesverhaal ‘met een tragisch einde’.

Ik verwachtte niet veel van het boek, omdat het normaal niet mijn stijl is. Toch maakt de achterkant nieuwsgierig, hierom heb ik het een kans gegeven.

Het verhaal gaat over Maarten Klein, een 71 jarige man die van de ene op de andere dag begint te dementeren. Maarten is getrouwd met Vera en samen wonen ze in Gloucester, vlakbij Boston. Ze komen van origine uit Nederland en hebben daar twee kinderen, Kitty en Fred. Maarten verliest steeds meer het besef van de werkelijkheid. Dit uit zich eerst in het vergeten van de tijd en naar zijn werk gaan, terwijl hij met pensioen is. Later breekt hij deuren open en herkent hij mensen niet meer. Vera’s liefde voor hem is groot, maar de Maarten van vroeger herkent ze haast nooit meer terug.

Hersenschimmen is een bijzonder boek, je kruipt als het ware in het hoofd van een dementerende man. We hebben allemaal wel een beeld van dementie, maar wanneer je dit verhaal gelezen hebt, krijg je er een hele andere kijk op. Je krijgt alle gedachtenspinsels mee van de hoofdpersoon, waardoor je duidelijk voelt in wat voor verwarring hij terecht gekomen is. Niet voor iedereen zal het even snel duidelijk zijn wat de realiteit is en wat hij zich in beeld, dat zou voor deze mensen een minpunt zijn. Maar, wanneer je het zelf goed doorhebt wat er in het verhaal gebeurd, denk ik dat je volop begrijpt wat Maarten doormaakt. Ik vind persoonlijk dat dit verhaal gelezen moet blijven worden, er is nog veel onbegrip voor psychische ziekten en met name voor dementie. Dit boek is erg leerzaam en ik denk dat mensen hierdoor ook met meer begrip naar dementerenden zullen kijken. Het verhaal is niet erg gedateerd, de intermenselijke communicatie is van alle tijden en bepaalde uitvindingen spelen geen belangrijke rol.

Dit verhaal is een verhaal waar je niet omheen kunt. Doordat het vanuit de ik-vorm geschreven is komt het goed binnen en kan je je goed inleven in de hoofdpersoon. Naar mijn mening is het een erg leerzaam boek, maar ook erg emotioneel. Het is best heftig hoe erg Maarten verward raakt en hoe Vera eigenlijk haar man steeds verder verliest. Het heeft mijn verwachtingen overtroffen en ik raad iedereen aan dit boek te lezen, omdat iedereen ergens in zijn leven met dementie te maken krijgt en hierdoor zal je het beter begrijpen. 

Bron autobiografie Bernlef: http://www.bernlef.net/web/Biografie.htm 

Boek IV Ventoux

Boek IV

Bert Wagendorp, Ventoux

Groningen, 2015 eerste druk: 2013 plaats: Amsterdam/Antwerpen

233 bladzijden

Genre: psychologische roman, sportverhaal, schoolverhaal, avonturen roman

Samenvatting:

Ventoux is een roman over de vreugde, dramatiek en geheimen van de vriendschap. De zes hoofdpersonen leerden elkaar kennen in Zutphen, waar ze opgroeiden. Het dramatische hoogte- en dieptepunt van hun vriendschap speelde zich af toen ze, 18 jaar oud, in 1982 een kampeervakantie in Zuid-Frankrijk doorbrachten, waarbij drie van hen de Galibier en de Ventoux beklommen. Bij de afdaling van de Ventoux kwam een van de drie, Peter, om het leven.

Na het ongeluk viel de vriendenclub langzaam uiteen. Het meisje, Laura, op wie bijna iedereen heimelijk verliefd was, vertrok naar Italië en liet nooit meer van zich horen. De compromitterende feestspeech die een van de vrienden hield op het huwelijk van verteller/ik-figuur Bart Hofmann, vormde de genadeklap.

Als de roman begint, zijn we dertig jaar verder. Bart, inmiddels gescheiden en vader van een dochter van 19, is misdaadverslaggever bij de Volkskrant. Hij heeft alleen nog contact met David, die in Zutphen een reisbureau drijft, maar door een samenloop van omstandigheden duiken in kort tijdsbestek alle oude vrienden opnieuw op in zijn leven.

Hij ontmoet André in de rechtbank, als deze wordt vrijgesproken van de verdenking van handel in cocaïne, belt natuurkundeprofessor Joost wanneer die blijkt te zijn genomineerd voor de Spinozaprijs en ontvangt via Facebook een uitnodiging van de nog altijd in Italië woonachtige Laura. Ze is komende zomer in Avignon, waar ze een theaterstuk regisseert en nodigt de vrienden uit langs te komen.

De vier vatten het plan op om bij die gelegenheid opnieuw de Mont Ventoux te beklimmen en hoewel het niet met zoveel woorden wordt gezegd, is het duidelijk dat niet alleen liefde voor het fietsen en sublimatie van de midlifecrisis, maar ook een behoefte aan rouwverwerking hiervan de drijfveer is.

Bron: http://www.volkskrant.nl/boeken/-ventoux-een-jongensboek-m-v-over-vriendschap-dat-leest-als-een-trein~a3451661/

Informatie map:

Bert Wagendorp is op 5 november 1956 geboren in Groenlo. Hij is afgestudeerd in de Nederlandse taal en – letterkunde aan de universiteit van Groningen. Momenteel is hij werkzaam als columnist bij de Volkskrant een redacteur van het wielertijdschrift  De Muur. Eerder was hij sportverslaggever voor de Leeuwarder Courant en deed hij verslag van de Tour de France voor de Volkskrant. Hij heeft inmiddels een dochter, Hannah, van 19 jaar.

Bibliografie:

1995 - De Proloog (roman)

2002 - Tussen Bordeaux en Alpe d'Huez, Nederland in 100 jaar Tour de France (met Frans van Schoonderwalt en Leo van de Ruit)

2005 - De dubbele schaar (verhalen)

2006 - Sportleven (verzamelde sportstukken)

2008 - Het kan altijd erger (verzamelde columns, met tekeningen van Jos Collignon)

2008 - HNS Sportboek (met Paul Onkenhout en John Schoorl)

2009 - Ard Schenk (biografie) met Wybren de Boer en Frans Oosterwijk

2010 - De wereld volgens Wagendorp (verzameling columns en verhalen)

2010 - Digue Ventoux (met illustraties van Sjaak Bos)

2013 - Ventoux (roman)

2014 - Het jongensparadijs (verzamelde columns en andere stukken)

2015 - Vader en dochter boek (met dochter Hannah)

(Bron: http://www.noordhoffuitgevers.nl/wps/portal/!ut/p/b0/04_Sj9CPykssy0xPLMnMz0vMAfGjzOKDQnwMg7zdDQ3cLQwtDDyDvU08vY1MvQwDTPULsh0VAXmI6f0!/ )

Recensie:

http://www.ingeleest.nl/recensie/recensie-bert-wagendorp-ventoux/

Interview:

http://www.eciblog.nl/eciblog/interview-met-bert-wagendorp-over-ventoux/

Column: (wegens gebrek inlogcode slechts een deel)

http://www.volkskrant.nl/opinie/dankzij-de-graaf-weten-we-dat-nederland-het-goed-doet~a4193283/

Ventoux, een autobiografisch verhaal?

In 2013 werd het boek Ventoux, geschreven door Bert Wagendorp, uitgegeven. De naam Bert Wagendorp zou bij lezers van de Volkskrant een belletje moeten doen rinkelen, tenminste bij de sportfanaten onder hen. Bert interesseert zich namelijk vooral in sport, hij heeft dan ook al meerder malen de Tour de France verslagen en was voor zijn carrière als columnist bij de Volkskrant, sportverslaggever. Nadat hij de Ventoux zelf beklommen had, schreef hij het boek Ventoux, een verhaal wat voor de oplettende lezer veel autobiografische kenmerken bevat.

Bert Wagendorp, Bart Hoffman, achternamen totaal anders, maar de voornamen zijn bijna gelijk. Hierdoor zou je als lezer vanaf regel één al het idee kunnen hebben dat je in een autobiografisch verhaal terecht gekomen bent. Echter, is deze Bart, niet in Groenlo geboren maar in Zutphen en is hij iets jonger dan de schrijver.

Wat wel een opvallende overeenkomst is, is dat Bart misdaad journalist voor een landelijke krant is en daarvoor op de sportredactie van de Volkskrant gewerkt heeft. Net als de schrijver. Echter werkt Bert wagendorp als columnist voor de Volkskrant op dit moment en niet als misdaadverslaggever, maar tot op zekere hoogte komt dit overeen.

Ook heeft Bart verslag gedaan van de Tour de France, iets wat Bert Wagendorp in zijn leven ook meerdere malen gedaan heeft. Die link zou je als lezer ook snel kunnen leggen.

In het verhaal heeft Bart een dochter, Anna, Bert heeft zelf een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd met de naam Hannah, aan wie het boek ook opgedragen is.

Wagendorp beklom zelf in 2009 voor het eerst de berg en in 2012 nogmaals, hij heeft zijn verhaal dus kunnen baseren op zijn eigen ervaringen. In een interview omschreef hij de berg als ‘gevaarlijk veranderlijk’, wat overeenkomt met de beschrijvingen uit zijn boek. In datzelfde interview heeft hij gezegd, dat hij de berg kende uit ‘De Renner’ van Tim Krabbé, een titel die door Bart Hoffman in het boek genoemd wordt. 

Het boek ‘Ventoux’ bevat dus wel degelijk autobiografische kenmerken, daar kan je niet omheen. Zeker doordat het verhaal vanuit de ik-vorm verteld wordt, kom je erg snel tot die conclusie. Ook is het logisch dat een schrijver elementen uit zijn of haar eigen leven in een verhaal verwerkt. Iets meemaken is de enige manier om een waarheidsgetrouw verhaal neer te zetten, met daaromheen natuurlijk de nodige fictieve kenmerken en karaktertrekken. 

Verslag, korte verhalen - Dat we het misschien weer konden vergeten - Maartje Wortel

Dat we het misschien weer konden vergeten

Maartje Wortel

Mijn belangrijkste vragen:

-Wat is er gebeurd waardoor ze verhuisd zijn en niet meer over kinderen kunnen praten?

-Hoe is het kinderlijkje in het water terecht gekomen?

In ons gesprek hebben we meerdere antwoorden besproken, eigenlijk zou de discussie nooit kunnen eindigen, omdat niemand het antwoord heeft. 

Op de eerste vraag hebben wij de volgende mogelijkheden besproken:

Bij het lezen van het verhaal dacht ik zelf dat ze wellicht in het huis waar ze eerst woonden een kind hebben gekregen/willen krijgen en dat dit niet mogelijk was. Ook hebben we het er in ons gesprek over gehad dat de vrouw een miskraam zou kunnen hebben gehad. Een andere optie zou zijn dat ze wel daadwerkelijk een kind hebben gekregen, maar dat het verongelukt of ontvoerd is. Hierdoor hebben ze waarschijnlijk een nieuwe start willen maken en zijn daarom verhuisd. Ook zou er iets met zijn vrouw gebeurd kunnen zijn waardoor ze geen kinderen meer kan krijgen.

De tweede vraag was helemaal een vraag waar tal van antwoorden mogelijk zijn. In het verhaal wordt geschreven over mensen die zich in het water gooien, dus hebben we het erover gehad dat het zelfmoord zou kunnen zijn geweest, echter, het leek ons voor een klein kind geen logische verklaring. Het kind zou wel bij de waterkant gespeeld kunnen hebben en in het water gevallen zijn of van een boot. Een andere mogelijkheid is dat het kind slachtoffer is geworden van een misdrijf, of zelfs een familiedrama.

Het lijkt mij het meest logisch dat er iets met hun kind gebeurd is, in het verhaal staat: “Een paar jaar geleden hadden we elkaar beloofd om nooit meer over kinderen te praten. We waren naar de andere kan van de stad verhuisd en dat was het.” Hierdoor lijkt het alsof er iets verschrikkelijks gebeurd is (het verliezen van een kind) waar ze niet meer over willen praten. Je verhuist niet zomaar, ze hebben waarschijnlijk de plek waar ze met het kind gewoond hebben niet meer aan kunnen zien.

De meest logische verklaring voor het feit dat het meisje in het water beland is, lijkt mij dat ze door een misdrijf om het leven gekomen is en in het water gedumpt is. Als ze in het water gevallen was, was ze waarschijnlijk al lang gevonden omdat ze dan zouden hebben geweten waar ze ongeveer te water geraakt zou zijn. In het verhaal staat: “Haar lichaam was opgezwollen en haar neus was verdwenen, weggevaagd door de bodem van het IJ.” Het lijkt erop dat ze al lang daar gelegen heeft, misschien is ze wel vermist geweest en heeft de politie dus niet in het water gezocht.

Ondanks dat het een verhaal van nog geen 4 bladzijden is, vind ik het een erg duidelijk geschreven verhaal, wat veel vragen bij me oproept. Je blijft erg alert omdat er in hele korte tijd veel informatie gegeven wordt, alleen krijg je maar een deel van de informatie, waardoor je enkel op je vermoedens af gaat. In gedachte maak je het verhaal veel groter dan het daadwerkelijk is.

Het gesprek dat wij gehad hebben is goed verlopen, ik verwachtte dat we allemaal min of meer dezelfde antwoorden zouden hebben, maar soms bleek dat iemand een hele andere kijk op het verhaal had. Daar leer je best veel van. Het was dus zeker nuttig om over de vragen en het verhaal te discussiëren.