Leesverslag VI
Renate Dorrestein, Verborgen Gebreken
Amsterdam, 2014, 23e druk (eerste druk 1996)
249 bladzijden
Genre: Psychologische Roman
Samenvatting:
Het botert niet zo tussen Chris (10 jaar) en haar moeder. Wat ze ook doet, het is nooit goed. Als het gezin op vakantie is in Schotland doet Chris iets waar ze zeker voor op haar donder zal krijgen. Om haar straf te ontlopen, verstopt ze zich samen met haar broertje Tommie (4) tijdens de overtocht naar het eiland Mull in de auto van de zeventigjarige Agnes.
Agnes beseft heel goed dat ze de kinderen meteen naar hun ouders terug zou moeten brengen, maar zij heeft zo haar eigen redenen om zich over hen te ontfermen. Tijdens de paar dagen die Agnes en de kinderen doorbrengen in Port na Bà, het huis dat Agnes' broer Robert ooit voor de familie kocht, ontdekken Chris en Agnes steeds meer over elkaar. Ondertussen raakt Agnes in toenemende mate in de greep van het haar verleden en doet zij ontluisterende ontdekkingen. Chris is vooral boos - boos op haar moeder, haar broer, de wereld en zichzelf. Ondanks Chris' onmogelijke gedrag en scheldpartijen is Agnes vastbesloten Chris niet in de steek te laten. Chris op haar beurt ziet in Agnes een lotgenote, iemand die net als zijzelf slachtoffer is van de omstandigheden en die beschermd moet worden. Uiteindelijk hebben de goede bedoelingen van Chris en Agnes catastrofale gevolgen.
Verwerkingsopdracht:
Een dag uit het dagboek van een van de Personen:
Lief Dagboek,
Eigenlijk vind ik je helemaal niet lief, je bent immers maar een boek. Je geeft me ook nooit antwoord op de vragen die ik je stel, terwijl je inmiddels al heel veel over me weet. Bovendien vind ik schrijven in een dagboek stom, want dat is iets wat echte meisjes doen, je weet wel, van die meisjes die dol zijn op roze en op Barbies.
zo’n meisje zou mijn moeder gewenst hebben te krijgen, een meisje dat Christine heette. Eentje die met Barbies speelde en er dolblij mee zou zijn wanneer zij de nieuwste barbiepop voor haar verjaardag zou krijgen. Ik verafschuw Barbies. Weet je nog, die ene keer? Toen ik het haar van mijn Barbie afgeknipt had en haar opgehangen had aan een strop? Mama, of, wat zeg ik nu? Sonja, bedoel ik natuurlijk, had haar opgeruimd en bedekt met een heleboel lage Barbie kleding. Ze kon het vast niet aanzien, haar dochter was veranderd in een monster. Ja, wat zal die Sonja me missen… Haar Christine is ze toch al kwijt, mijn naam is Chris, dat klinkt veel stoerder. Ik ben Chris en ik wil een paard. Jaap en Sonja gaven me mijn ‘ros’, een fiets. Ik kon hem Mr. Ed noemen. Dat deed ik dan ook, het is tenminste iets, toch?
Genoeg over die vervelende mensen. Ik schrijf je omdat ik iets kwijt moet en jij de enige bent die niet tegen me begint te schreeuwen. Ik heb vandaag iets heel erg stoms gedaan. Iets totaal wat totaal gestoord is en tegelijkertijd heel briljant.
Ik was mezelf niet, de wurm beet in mijn darmen en ik voelde de olifant opnieuw op mijn schouders drukken. Waldo zei nog: ‘ Go do it to them before they do it to you!’ voordat hij naar Skye zou vertrekken. We stonden op de kade en er knapte iets in mij. Ik voelde me weer een engel met een tweesnijdend zwaard, de engel van de gerechtigheid. Ik voelde het schuldgevoel dat hij altijd alles voor mij moest doen, je weet wel, doordat wij ooit dat contract getekend hebben.
Hij dacht dat ik hem opnieuw ging omhelzen, maar mijn handen troffen hem op zijn borst. Hij vloog achterover en bleef stil liggen.
Ik greep Tommie bijdehand en probeerde te vluchten, maar Sonja en Jaap hadden ons al gevonden. Zij wisten niet wat ik gedaan had. We gingen de veerboot op en de enige uitweg die ik zag, was ontsnappen door in een andere auto te gaan zitten.
Uiteindelijk zaten Tommie en ik achterin de auto van een oudere mevrouw, Agnes. Zij was enorm verbaasd, maar nam ons toch mee. Ze sprak Nederlands gelukkig. Agnes nam ons mee naar een groot huis aan de kust, genaamd Port ná Ba. Later vertelde ze ons dat ze het huis samen met al haar broers gebouwd had. Agnes had een heel gek oog, dat staarde ons maar aan. Het was zo vreemd! Ik ben er wel achter gekomen hoe dat kwam hoor, ik weet namelijk graag alles. Agnes was haar oog verloren toen ze klein was en nu had ze een glazen oog.
Ondanks dat Agnes een beetje vreemd was, was ze wel heel lief voor ons. Misschien heb ik haar een beetje te hard aangepakt. Als ik er nu zo over nadenk, is het heel bijzonder dat zij zo vriendelijk voor ons is geweest. Ze vond het zelfs niet erg dat Tommie overal overheen plaste. Agnes was een leuk mens, dit merkte ik zeker toen we mevrouw-jansen-gaat-naar-de-markt speelden. Dat was een onwijs gaaf spel.
Ik mis Agnes.
Nou, nu ben ik het weer zat om te schrijven, de rest van het verhaal blijft mijn kleine, grote geheim.
Chris
